Laureatka III Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu w 1962 roku, nagrodzona za rolę Smugoniowej w przedstawieniu „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego oraz II Telewizyjnego Festiwalu Teatrów Dramatycznych w roku 1965 za rolę Anki w przedstawieniu „Garść piasku” Przeździeckiego wystawianym w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie.

Zadebiutowała w 1958 roku rolą Madzi w „Porwaniu Sabinek” Schonthanów w reżyserii Aleksandra Gajdeckiego na scenie PPIE Poznań.

Ostatnimi postaciami, w które wcieliła się na scenie warszawskiego Teatru Komedia była Pani Basia i Królowa w sztuce Tadeusza Kijonki „Krasnoludki, krasnoludki” w reżyserii Wojciecha Pokory.

***

W środę, 20 marca 2019 roku, w  Skolimowie w Domu Artysty Weterana, otoczona troskliwą opieką, w wieku 85 lat zmarła znana aktorka Barbara Bargiełowska. Okres jej świetności przypadł na lata1959-1979. Urodziła się w Warszawie jako Barbara Dutkiewicz. Jej matka była przedwojenną śpiewaczką w Teatrze Wielkim. Ojciec należał do chóru kościoła Karola Boromeusza. Nic dziwnego, że została aktorką. Po maturze dostała się na studia aktorskie do PWST. Ukończyła je w roku 1957. Była uczennicą wielkiego Aleksandra Zelwerowicza. Na studiach poznała Daniela Bargiełowskiego. Została jego żoną. Po dwóch latach się rozstali. Ale zachowała jego nazwisko w życiu i na scenie.

Piękna i utalentowana, także wokalnie. Grała z powodzeniem w dramacie, komedii, rewii i spektaklach muzycznych. Debiutowała jako Madzia w „Porwaniu Sabinek” w adaptacji Juliana Tuwima w Poznaniu. Potem dostała się do Teatru „Syrena”. Występowała w programach rewiowych. Zagrała też Helenę w „Słomkowym kapeluszu” Labiche’a w reżyserii Ludwika Sempolińskiego. W latach 1961-1964 była aktorką Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Pracowała z wielkimi ludźmi teatru – Ireną i  Tadeuszem Byrskimi. Grała między innymi Klarę w „Ślubach panieńskich” Aleksandra Fredry, Dorotę w „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego, Sylwię w „Igraszkach trafu i miłości” Marivaux i Ankę w „Garści Piachu” w reżyserii Augusta Kowalczyka. W latach 1964-1966 była w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Zagrała Anielę w „Ślubach Panieńskich” w reżyserii Stanisława Wohla, Helenę w „Ogniem i mieczem” w reżyserii Jerzego Szeskiego, a przede wszystkim Elizę w musicalu „May Fair Lady” i Manon w „Manon Lescaut”.

W Teatrze „Komedia” w Warszawie, w najlepszym okresie tego teatru  była gwiazdą. Grała Marię w „Wieczorze trzech króli” Szekspira w reżyserii Aliny Obidniak i Helenę w „Pięknej Helenie” Offenbacha w reżyserii Stefanii Domańskiej. Grywała w licznych filmach i serialach. Występowała Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia. I nagle zniknęła na długie lata. Odnalazłem ją niedawno w Skolimowie, kiedy byłem tam na rekonwalescencji. Zdecydowała się na spędzenie ostatnich lat życia w Domu Aktora.

Odeszłaś, kochana Basiu. Zazdroszczę ci. Żegnam cię. Śpij spokojnie. Nic cię już nie boli. Może się  jeszcze spotkamy w zaświatach? A na ziemi, kiedy i mnie zabraknie, ktoś będzie odgrzebywał nasze nazwiska i przypominał, że istnieliśmy.