Danuta Nagórna

W kolejnych teatrach, Osterwy w Lublinie oraz warszawskich: Ludowym, Nowym, Na Woli, Narodowym i gościnnie w Dramatycznym, Kwadracie i Ateneum, zagrała dziesiątki ról, wśród których: Zjawa w „Don Juanie” Moliera i Gwendolina Fairfax w „Bracie marnotrawnym” Wilde’a, Nina w „Maskaradzie” Lermontowa i Marya w „Warszawiance” Wyspiańskiego, Klara w „Nikt mnie nie zna” i Pani Dyndalska w „Damach i huzarach” Fredry, Dolly w „Operze za trzy grosze” Brechta i Rozyna w „Cyruliku sewilskim” Beaumarchais’a, Panna Pluche w „Nie igra się z miłością”, Pani Soerensen w „Niemcach” Kruczkowskiego i Amalia Ludwigowna w „Zbrodni i karze” Dostojewskiego, Pani Eynsford Hill i Pokojówka w „Pigmalionie” Shawa, Kmitowa i Kobieta z krzyżem w „Dziadach” Mickiewicza, Pani Pace w „Sześciu postaciach szukających autora” Pirandella, Matka we „Wszystko w rodzinie” Cooney’a, czy Zofia w przejmującym monodramie „Cyjanek o piątej” Pavla Kohouta.

Grała pod reżyserskim okiem Jerzego Rakowieckiego, Romana Kłosowskiego i Wojciecha Zeidlera, Andrzeja Rozhina, Waldemara Matuszewskiego i Janusza Bukowskiego, Krzysztofa Chamca, Krystyny Skuszanki i Jerzego Krasowskiego, Marcina Sławińskiego i Krzysztofa Zaleskiego, Małgorzaty Bogajewskiej, czy Agnieszki Korytkowskiej.

Jest autorką scenariusza filmu dokumentalnego – fabularyzowanego „Nie pamiętam”.

Na dużym ekranie zadebiutowała w 1958 roku w „Historii jednego myśliwca” Huberta Drapellego. Mimo niezwykłej urody, nie zagościła w kinie na dłużej. Dopiero po wielu latach przyjęła propozycję zagrania roli Stanisławy Stanisławskiej, babki Tomasza Beksińskiego, w dramacie Jana P. Matuszyńskiego, „Ostatnia rodzina”, nagrodzonym Złotymi Lwami podczas FPFF w Gdyni.

Jej wyjątkowa radiowa barwa głosu sprawiła, że w Teatrze Polskiego Radia, przez ponad pół wieku, wcieliła się w dziesiątki postaci, w słuchowiskach reżyserowanych przez Wandę Tatarkiewicz-Makowską, Zbigniewa Kopalkę, Juliusza Owidzkiego, Zofię Rakowiecką, Zdzisława Dąbrowskiego, Wojciecha Maciejewskiego, Wiesława Opałkę, czy Jana Warenycię. W 1963 roku, po raz pierwszy przekraczając próg studia radiowego, wcieliła się w postać Justynki w „Oknie na Koziej” Janiny Osińskiej, po raz ostatni w 2014 roku w role: Zofii w monodramie „Cyjanek o piątej” Kohouta, Inez w „Niewysłanych listach” Słowioczka, Żony w „Podziękowaniu” Abramowa-Newerlego i Kobiety w słuchowisku Jerzego Janickiego „Prawdziwej choinki – stylon, nylon nie zastąpi”.

Była niezrównana w interpretacji wiersza, co wykorzystali, realizując przedstawienia impresaryjne, m.in. Wojciech Machnicki – „Taka już jestem” Anny Achmatowej, czy Krzysztof Zaleski – „Eschatologiczne przeczucia Pana Cogito” Zbigniewa Herberta.

Na II w 1962 roku i VI w 1966 roku KST w Kaliszu zdobyła nagrodę i wyróżnienie: za rolę w przedstawieniu „Księżyc świeci nieszczęśliwym” O’Neilla Teatru im. Osterwy w Lublinie oraz za rolę Marii w „Kamiennym świecie”.

Odeszła niezwykłej kultury, ciepła, serdeczna, życzliwa koleżanka.

***

Pogrzeb odbędzie się 12 października 2021 roku, we wtorek o godzinie 14.00 na Cmentarzu Parafialnym w Rembertowie, ul. Grzybowa 4, Brama nr 3.