Franciszek Pieczka

W teatrze był Bryndasem w „Cudzie mniemanym” Bogusławskiego i Dżumą w „Stanie oblężenia” Camusa, Antoniem i Gonzalem w „Burzy”, Malwoliem w „Wieczorze Trzech Króli”, Spodkiem i Egeuszem w „Śnie nocy letniej”, Duncanem w „Makbecie” i Jerzym Pagem w „Wesołych kumoszkach z Windsoru” Szekspira, Żewiakinem i Anuczkinem w „Ożenku” Gogola, Benią i Mendelem Krzykiem w „Zmierzchu” Babla, Juanem w „Yermie” Lorki, Wodzem Bromdenem w „Locie nad kukułczym gniazdem” Wassermana i Kreonem w „Antygonie” Sofoklesa, Isidorem w „Awanturze w Chioggi” Goldoniego i Pustelnikiem w „Balladynie” Słowackiego, Szymonem Morleyem w „Żelaznej konstrukcji” Wojtyszki, Tichonem w „Biesach” Dostojewskiego i Francisem Nursem w „Czarownicach z Salem” Millera, Alem Lewisem w „Słonecznych chłopcach” Simona, czy Profesorem Ernestem Walldorfem w „Wariacie i zakonnicy” Witkiewicza. Do historii przeszła też podziwiana i wspominana rola wrażliwego Lenniego Smalla w „Myszach i ludziach” w reżyserii Jerzego Krasowskiego, czy tytułowego autystycznego Woyzecka u Swinarskiego.

Popularność i wielką sympatię widzów zyskał grając Gustlika w „Czterech pancernych”. Wzruszał kreacją nadwrażliwego bohatera w „Żywocie Mateusza”, bawił Kiemliczem w „Potopie”. Stworzył całą gamę postaci, kilka niezapomnianych kreacji w obrazach Jana Jakuba Kolskiego: „Pogrzeb kartofla”, „Pograbek”, „Cudowne miejsce”, „Grający z talerza”, „Szabla od komendanta”, „Historia kina w Popielawach”, „Jasminum”, czy wreszcie „Jańcio Wodnik”.

Odszedł wybitny artysta, serdeczny i życzliwy Kolega, Ambasador Domu Artystów Weteranów w Skolimowie, miejsca, które wspierał swoim autorytetem.