Hanna Stankówna

Zadebiutowała w 1959 roku rolą Furii w „Beatrix Cenci” Juliusza Słowackiego w reżyserii Jana Kreczmara na scenie Teatru Polskiego, któremu pozostała wierna przez kolejne cztery dekady, wcielając się w dziesiątki postaci.

Była Elizą w „Śmierci gubernatora” Kruczkowskiego, Karin w „Eryku XIV” Strindberga, Klarą w „Pigmalionie” Shawa, Hrabiną Marią Harrys w „Pierścieniu wielkiej damy” Norwida, Doryną w „Świętoszku” Moliera, Julią w „Miarce za miarkę”, Orsinem w „Wieczorze Trzech Króli” i tytułową Julią w dramacie Szekspira, Elsinoe w „Irydionie” Krasińskiego, Kasandrą w „Trojankach” Eurypidesa, Florą w „Księżniczce na opak wywróconej” de la Barki, Elicją w „Celestynie” de Rojasa, Wróżką w „Wyzwoleniu” i Rachelą w „Weselu” Wyspiańskiego, Halucyną Bleichertową w „Onych” Witkiewicza, Hrabiną de Profundis w „Chłopcach” Grochowiaka, Betty Dullfeet w „Karierze Artura Ui” Brechta, czy Herodowa w „Pastorałce” Schillera. Ostatnią premierą zagraną na deskach Polskiego był „Kordian” Słowackiego i dwie postaci: Matki i Stracha. Podziwiali ją także widzowie Teatru Prezentacje, poznańskiego Teatru Polskiego i Sceny na Piętrze, Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, Teatrze na Woli, Teatru Wielkiego, czy Montowni.

Pracowała pod reżyserskim okiem Kazimierza Dejmka, Czesława Wołłejki, Aleksandra Bardiniego, Stanisława Różewicza, Zygmunta Hübnera, Jana Kluczyńskiego, Macieja Prusa, Jana Englerta, Krystyny Meissner, Barbary Sass, Romualda Szejda, Jarosława Kiliana, czy Pawła Passiniego.

Patrząc na listę postaci stworzonych w Teatrze Polskiego Radia, można by sądzić, że nie opuszczała studia radiowego, do którego weszła po raz pierwszy w 1960 roku dając się poznać słuchaczom w „Weselu poety” Baczyńskiego. Do udziału w realizowanych słuchowiskach zapraszał ją Jerzy Markuszewski, Zbigniew Kopalko i Wojciech Maciejewski, Edward Płaczek, Juliusz Owidzki, Andrzej Łapicki i Zdzisław Nardelli, Zofia Rakowiecka i Andrzej Pruski, Sławomir Pietrzykowski, Jan Warenycia, czy Janusz Kukuła.

Reżyserzy telewizyjni, czy filmowi powierzali jej interesujące, niebanalne role. W obrazie „Piękny był pogrzeb, ludzie płakali” Chmielewskiego była Żoną, Synową w „Samotności we dwoje” Różewicza, Guwernantką w „Lokis. Rękopis profesora Wittembacha”, czy Śpiewaczką w „Systemie” Majewskiego, Francuską turystką w „Wergilim” Bera, Hrabiną w „Trędowatej” Hoffmana, Panią z teatru w „Murmurando” Barszczyńskiego, Zofią w „Drugiej stronie słońca” Petelskiego. W „Przyspieszeniu” Rebzdy wcieliła się w 6 ról: aktorki, służącej, nauczycielka biologii, dyrektorki szkoły, prostytutki i urzędniczki. Była Teklą w „Bożej podszewce” Cywińskiej i ostrą szefową Genetix, jakże inną Teklą w „Seksmisji” Machulskiego.

Telewizyjna widownia śledziła jej losy m.in. w „07 zgłoś się”, „Wielkiej miłości Balzaka”, „Królowej Bonie”, „Karierze Nikodema Dyzmy”, „Jan Serce”, „Rzeka kłamstwa”, „Panna z mokrą głową”, „Awantura o Basię”, „Tygrysy Europy”, „Klinika samotnych serc”, czy „Na Wspólnej”.

W serialu „Dom niespokojnej starości” Drabińskiego zagrała jedną z wiodących ról razem z Piotrem Machalicą. Obydwoje odeszli w poniedziałek 14 grudnia…