Krzysztof Głogowski napisał kiedyś:
“Sukces jego aktorstwa polega na znakomitym portretowaniu rozdarć wewnętrznych człowieka. Stąd powodzenie nie tylko w tworzeniu scenicznych czy telewizyjno-filmowych postaci z kart Mickiewicza, Słowackiego, Puszkina, Szekspira czy Dostojewskiego. Sukces Antka Boryny w ‘Chłopach’ również na tej właściwości się zasadza. (…) Drugą dominantą jest głos i doskonałe wyczulenie na frazę muzyczną wypowiadanego słowa. Pozwalają one artyście wydobyć całą barwę i piękno wypowiedzi”
(Krzysztof Głogowski, “Mistrz poetyckiego tonu”, “Kierunki” nr 50/1987).
