Sabina Mielczarek – Taborska

Wydział Aktorski w PWST w Łodzi, którego studentką została w 1945 r. to nie był wybór przypadkowy. Swoją artystyczną drogę tak naprawdę zaczęła w wieku 6 lat, grając dziecięce role w sztukach i bajkach inscenizowanych w łódzkich teatrach. Trudne lata wojenne, w czasie których zmuszona była do porzucenia nauki i podjęcia pracy zarobkowej nie zagłuszyły w Niej miłości do teatru.
Debiutowała w roku 1947 rolą Irys w „Burzy” Szekspira w reżyserii Leona Schillera w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. To był dobry początek u boku wielkich, przedwojennych aktorów – m.in. Karola Adwentowicza, Józefa Węgrzyna, Ireny Byrskiej. A obok nich młodzi, powojenni artyści, którzy dziś są klasyką dla kolejnych aktorskich pokoleń. To w ich gronie Sabina Mielczarek tworzyła niezapomniane role w kolejnych teatrach: Teatr Ziemi Opolskiej (1947-1949 i 1957 – 1958), Teatry Dramatyczne w Szczecinie (1951 – 1955), Teatr Wybrzeże w Gdańsku (1956 – 1960), Teatry Dolnośląskie Jelenia Góra – Wałbrzych (1961 – 1963) Teatr im. S. Żeromskiego Kielce – Radom (1963 – 1966), Teatr im. A. Mickiewicza Częstochowa (1966 – 1967), Teatr Ziemi Pomorskiej Grudziądz (1967 – 1968), Teatr Ziemi Łódzkiej Łódź (1969 – 1981).
W Szczecinie zagrała m.in. Hrabinę Idalię w „Fantazym” J. Słowackiego i Eugenię w „Eugenii Grandet” Balzaca. W tej drugiej sztuce pracowała również jako asystentka reżysera. W Teatrze Wybrzeże była tytułową Balladyną w spektaklu reżyserowanym przez T. Żuchniewskiego i Lucyną w „Niepogrzebanych” Jean-Paul Sartra oraz Lizawietą w „Zbrodni i karze” F.Dostojewskiego – obie sztuki w reżyserii Z. Hübnera. W Teatrach Dolnośląskich wyreżyserowała „Sprawę Moniki” M.Morozowicz-Szczepkowskiej i „Eugeniusza Oniegina” A.Puszkina. Kielce, to m.in. Postolina w „Zemście” A.Fredry w reżyserii A Dobrowolskiego i Czepcowa w „Weselu” S. Wyspiańskiego w reż. J.Grudy. Wśród ponad 70 zagranych przez Nią ról są jeszcze te zagrane w Teatrze Ziemi Łódzkiej – m.in. Lady Milford w „Intrydze i miłości” F. Schillera w reżyserii S.Matczaka, Staniewiczowa w „Popiele i diamencie” J.Andrzejewskiego i Judymowa w „Ludziach bezdomnych” S.Żeromskiego (reż. Jan Perz).
Poza teatrem, kilka razy wystąpiła również w produkcjach telewizyjnych – m.in. w „Znachorze”, „Nafcie”, serialowej „Lalce” i serialu opartym na książce Lucyny Legut – „Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości”.
Bogate było Jej życie artystyczne. Oklaskiwano Ją na wielu teatralnych scenach. Ale pisząc to wspomnienie na kartach Scen Polskich wydawanych przez Związek Artystów Scen Polskich warto jeszcze powiedzieć, że członkiem Stowarzyszenia była przez 69 lat.

Joanna Żędzianowska