Był aktorem stołecznych teatrów: Ateneum i Polskiego. Wraz z Magdą Teresą Wójcik założył w Cieszynie w 1964 roku Teatr Adekwatny, który po latach znalazł swoje miejsce na Starym Mieście w Warszawie. Współpracował ze Sceną Polską w Czeskim Cieszynie, Teatrem Polskim w Bielsku-Białej i Bagatela w Krakowie.

Zadebiutował w 1958 roku rolą Sganarela w „Lekarzu mimo woli” Moliera w reżyserii Jerzego Rakowieckiego w warszawskim Teatrze Ateneum, na deskach którego zagrał też Puka w „Śnie nocy letniej”, Henryka Hrabiego Richmonda w „Ryszardzie III” Szekspira, Męża, Pasterza i Dworzanina w „Kramie z piosenkami” Schillera. Teatr Polski, to już rola Chłopca w „Dwóch teatrach” Szaniawskiego, tytułowy Romeo Szekspira, Alosza w „Braciach Karamazow” Dostojewskiego, Pan Kalikst Bałandaszek w „Onych” Witkiewicza, Książę Parmy w „Księżniczce na opak wywróconej” Calderona de la Barki, Siebel w „Fauście” Goethego, Oswald Alving w „Upiorach” Ibsena, Jaksa Zakapiorek w „Okapi” Grochowiaka. W Teatrze w Czeskim Cieszynie i 13 Muz w Szczecinie był tytułowym Kordianem Słowackiego.
Jako reżyser spełniał się przede wszystkim w prowadzonym wspólnie z Magdą Teresą Wójcik – Teatrem Adekwatnym, gdzie wystawił m.in. „Improwizacje” Mickiewicza, „Chwilę przed bitwą” Szekspira, „Wyzwolenie” Wyspiańskiego, „Promethidiona” Norwida, „Onych” Witkiewicza, „Jeszcze dzień życia” wg Kapuścińskiego, „Antygonę” Sofoklesa, „Świecznik” de Musseta, a także „Koziołka Matołka” Makuszyńskiego.

Tartuffe w „Świętoszku” Moliera w reżyserii Magdy Teresy Wójcik w Teatrze Adekwatnym i Reggi w „Kwartecie” Harwooda w reżyserii Dariusza Taraszkiewicza, to ostatnie jego sceniczne wcielenia aktorskie.
Na dużym ekranie zadebiutował w filmie „Ewa chce spać”, ale pierwszą ważniejszą rolę zagrał w obrazie Kazimierza Kutza „Nikt nie woła”. Był Orsinim w „Systemie” Janusza Majewskiego, kardynałem Hipolitem d’Este w „Koperniku” Ewy i Czesława Petelskich, profesorem Znamierowskim w „Zmorach” Wojciecha Marczewskiego, Doktorem w „Misji” Pawła Komorowskiego, Madejem, dziennikarzem „Polityki” w „Przed odlotem” Krzysztofa Rogulskiego, Stanisławem Stawickim w „Skardze” Jerzego Wójcika, Profesorem w „Opowieściach weekendowych” Krzysztofa Zanussiego, czy Księdzem w „Wiedźmach” Jana Kidawy-Błońskiego.

Laureat nagród:
1959 – Kraków – Konkurs Recytatorski utworów Juliusza Słowackiego – II nagroda
1973 – Szczecin – VIII OPZTMF – Wielka Nagroda Publiczności (wspólnie z Magdą Teresą Wójcik) za spektakl „Joanna d’Arc” w Teatrze Adekwatnym w Warszawie
1974 – Wrocław – IX OFTJA – nagroda za monodram „Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha” wg Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego
1976 – Szczecin – XI OPZTMF – Wielka Nagroda Publiczności, nagroda jury na najciekawszy spektakl – za przedstawienie „Improwizacje” wg Adama Mickiewicza w Teatrze Adekwatnym w Warszawie
1977 – Wrocław – XII WROSTJA – Nagroda Dziennikarzy za monodram wg „Promtehidiona” Norwida
1978 – Opole – IV Opolskie Konfrontacje Teatralne – nagroda za monodram wg „Promethidiona” Cypriana Kamila Norwida w Teatrze Adekwatnym w Warszawie
1982 – Szczecin – XVII OPZTMF – nagroda I stopnia za przedstawienie „Tak tu cicho o zmierzchu” Borysa Wasiliewa w Teatrze Adekwatnym w Warszawie (wspólnie z Magdą Teresą Wójcik)
1982 – Wrocław – XVI WROSTJA – nagroda ZG RSW Prasa-Książka-Ruch za monodram „Repetycja”
1983 – Nagroda miasta stołecznego Warszawy
1988 – tytuł Honorowego Białostocczanina roku