Pracę artystyczną, będąc absolwentem szkoły muzycznej w Jarosławiu, rozpoczął w 1948 roku w ruchu amatorskim grając w tamtejszej orkiestrze symfonicznej. W latach 1952-1954 był kierownikiem muzycznym Zespołu Pieśni i Tańca Ziemi Rzeszowskiej. Na drogę kariery aktorskiej wkroczył już jako profesjonalista wykształcony w PWST w Łodzi w roku 1958, wiążąc się z Teatrem Ludowym w Warszawie za dyrekcji Ireny Grywińskiej i Karola Adwentowicza, a po latach z Klasycznym kierowanym przez Emila Chaberskiego, rektora łódzkiej szkoły teatralnej.
Nie narzekał wówczas na brak pracy, ale okazało się, że bardziej niż aktorstwo pociąga go reżyseria. Był to czas intensywnego rozwoju telewizji, z którą się związał pracując początkowo jako asystent reżysera, stale współpracując z Jerzym Antczakiem. Uprawnienia reżysera i realizatora telewizyjnego otrzymał w 1972 roku od przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”, Włodzimierza Sokorskiego, na wniosek Głównej Komisji Kwalifikacyjnej, której przewodził sam Jerzy Antczak.
Będąc w telewizji do 1973 roku wyreżyserował kilkadziesiąt dużych programów muzycznych i poetyckich. Kolejne lata, to praca w stołecznych Zjednoczonych Przedsiębiorstwach Rozrywkowych, reżyseria Festiwali Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, czy koncertów na Festiwalu Piosenki w Opolu. W 1983 roku powrócił do telewizji tworząc kolejne programy.
Osierocił żonę, Helenę Norowicz, aktorkę Teatru Klasycznego i Studio z czasów Józefa Szajny, z którą tworzył piękny, zgodny, pogodny i szczęśliwy związek.
Droga Pani Heleno. Jesteśmy z Panią w tym trudnym czasie…